Stemvorkhorloges en de elektromechanische beweging

Stemvorkhorloges maken gebruik van een soort elektromechanische beweging. Ze werden in 1960 door Bulova geïntroduceerd en gebruiken een stemvork met een precieze frequentie (meestal 360 hertz) om een mechanisch horloge aan te drijven. De taak van het omzetten van elektronisch gepulseerde vorktrillingen in roterende bewegingen wordt gedaan via twee piepkleine, met juwelen versierde vingers, de zogenaamde pallen. Tuning-vork horloges werden verouderd toen elektronische quartz horloges werden ontwikkeld. Kwartshorloges waren goedkoper om te produceren en waren bovendien nauwkeuriger.

De horloges van Seiko zijn waarschijnlijk de bekendste ter wereld. Seiko horloges maken dan ook al ruim een eeuw de meest kwalitatieve uurwerken. Deze Seiko horloges blinken uit in techniek en design en zijn zeer betrouwbaar. Zou je ook graag een Seiko horloge willen? Bekijk dan de website van Quick Jewels.

Impact op de Seiko horloge
Traditionele mechanische uurwerkbewegingen maken gebruik van een spiraalveer, de zogenaamde ‘mainspring’, als krachtbron. Bij handmatige horloges moet de veer regelmatig door de gebruiker worden opgewonden door aan de kroon van het horloge te draaien. Antieke zakhorloges werden gewikkeld door een aparte sleutel in een gat in de achterkant van het horloge te steken en het te draaien. De meeste moderne horloges zijn ontworpen om 40 uur te draaien op een wikkeling en moeten dus dagelijks worden gewikkeld, maar sommige horloges lopen meerdere dagen en een paar hebben 192 uur drijfveren en worden wekelijks gewikkeld.

Automatische horloges
Hoofdartikel: Automatisch horloge

Automatisch horloge: Een excentrisch gewicht, een rotor genoemd, zwaait mee met de beweging van het lichaam van de drager en wikkelt de veer op.

Seiko 5 Automatisch Horloge 21 Juwelen
Een self-wikkeling of automatisch horloge is een horloge dat de hoofdveer van een mechanische beweging terugwindt door de natuurlijke bewegingen van het lichaam van de drager. Het eerste zelfoprollende mechanisme voor zakhorloges werd in 1770 uitgevonden door Abraham-Louis Perrelet, maar het eerste “self-wikkeling”, of “automatische”, polshorloge was de uitvinding van een Britse horlogemaker genaamd John Harwood in 1923. Dit type horloge wikkelt zich op zonder dat de drager een speciale actie nodig heeft. Het maakt gebruik van een excentrisch gewicht, een zogenaamde opwindbare rotor, die draait met de beweging van de pols van de drager. De heen en weergaande beweging van de wikkelende rotor koppelt zich aan een ratel om de hoofdveer automatisch op te wikkelen. Zelf opwindende horloges kunnen meestal ook handmatig worden opgewonden om ze draaiende te houden als ze niet gedragen worden of als de polsbewegingen van de drager onvoldoende zijn om de horlogewond te houden.

In april 2014 lanceerde de Swatch Group het sistem51 polshorloge. Het heeft een zuiver mechanische beweging bestaande uit slechts 51 onderdelen, inclusief een nieuw zelfoprollend mechanisme met een transparant oscillerend gewicht. Tot nu toe is het de enige mechanische beweging die volledig op een volledig geautomatiseerde montagelijn is geproduceerd. Het lage aantal onderdelen en de geautomatiseerde assemblage maken het een goedkoop mechanisch Zwitsers horloge, dat kan worden beschouwd als een opvolger van de Roskopf-bewegingen, maar van hogere kwaliteit.

Elektronisch
Zie ook: Elektrisch horloge en kwartsuurwerk

Eerste kwartspolshorloge BETA 1 ontwikkeld door CEH, Zwitserland, 1967.
Elektronische bewegingen, ook wel kwartsbewegingen genoemd, hebben weinig of geen bewegende delen, behalve een kwartskristal dat door het piëzo-elektrische effect in trilling wordt gebracht. Een wisselende elektrische spanning wordt toegepast op het kristal, dat reageert door zijn vorm te veranderen, zodat het, in combinatie met sommige elektronische componenten, functioneert als een oscillator. Het resoneert op een specifieke zeer stabiele frequentie, die wordt gebruikt om een tijdmechanisme nauwkeurig te temperen. De meeste kwartsbewegingen zijn voornamelijk elektronisch, maar zijn erop gericht om mechanische wijzers op de wijzerplaat van het horloge aan te drijven om een traditionele analoge weergave van de tijd te bieden, een functie die de meeste consumenten nog steeds verkiezen.

In 1959 plaatste Seiko een opdracht bij Epson (een dochterbedrijf van Seiko en de ‘hersenen’ achter de kwartsrevolutie) om een kwartspolshorloge te ontwikkelen. Het project kreeg de codenaam 59A. In 1964 had Seiko een werkend prototype van een draagbaar kwartshorloge dat als tijdmeting tijdens het hele evenement werd gebruikt.

De eerste prototypes van een elektronisch kwartspolshorloge (niet alleen draagbare kwartshorloges als de Seiko-tijdmeters op de Olympische Spelen van Tokyo in 1964) werden gemaakt door het CEH-onderzoekslaboratorium in Neuchâtel, Zwitserland. Van 1965 tot 1967 werd baanbrekend ontwikkelingswerk gedaan aan een geminiaturiseerde 8192 Hz kwartsoscillator, een thermo-compensatiemodule en een intern gemaakte, speciale geïntegreerde schakeling (in tegenstelling tot de hybride schakelingen die in het latere polshorloge van Seiko Astron werden gebruikt). Het BETA 1-prototype zette nieuwe records op het gebied van tijdmeting tijdens de Internationale Chronometrische Wedstrijd die in 1967 op de Sterrenwacht van Neuchâtel werd gehouden. In 1970 exposeerden 18 fabrikanten productieversies van het polshorloge beta 21, waaronder de Omega Electroquartz, Patek Philippe, Rolex Oysterquartz en Piaget.

Kwartsbeweging van de Seiko Astron, 1969 (Deutsches Uhrenmuseum, Inv. 2010-006).
Het eerste kwartshorloge dat in productie werd genomen was de Seiko 35 SQ Astron, die op 25 december 1969 in de schappen lag, snel gevolgd door de Zwitserse Beta 21, en een jaar later het prototype van een van ’s werelds meest nauwkeurige polshorloges tot nu toe: de Omega Marine Chronometer. Aangezien de technologie is ontwikkeld door bijdragen van Japanners, Amerikanen en Zwitsers, kon niemand de hele beweging van het kwartspolshorloge patenteren.

https://www.quickjewels.nl/horloges/seiko/heren